Widziałam niedawno zdjęcie Malcolma W. Browne "Burning Monk" z 1963 r., które przedstawia buddyjskiego mnicha z Wietnamu dokonującego aktu samospalenia w proteście przeciwko dyktaturze i prześladowaniom buddyzmu w Wietnamie Południowym przez rząd katolickiego prezydenta Ngo Dinh Diema...
Wiersz Poświatowskiej zbieżny li tylko w kwestii samospalenia - wywarł na mnie niegdyś podobne wrażenie, jak owa fotografia...
Wietnam 1965
I
na szczęście
rodzice mi dali łatwo palne ciało
wystarczy odrobina benzyny
w lekkich fałdach sukienki
wystarczy odrobina siarki
na ciemnej główce zapałki
nie mów mi o miłości
nie przypominaj o zapachu lasu
o moich młodych włosach
o palcach
zapaliłam ten stos
żeby rozświecić ziemię
po omacku szłam i w ciemności
nie przypominaj o palcach
nie przywołuj zapachu
spójrz -- płonę z miłości
II
jeszcze ciągle nie wiem czemu to uczyniłam
miałam matkę i ojca i małego brata
który psocił biegnąc do szkoły
lubiłam zwierzęta przyjaźniłam się nawet z gwiazdami
opłakiwałam śmierć każdego kwiatu
dlaczego dlaczego to uczyniłam
gazety napisały o mnie
pewien fotoreporter zdołał nawet utrwalić
moje dogasające członki
niewiele tego było
garść dwie
matka nie umiała odczytać imienia z popiołu
brat kręcił się niecierpliwie i widząc
że oślepła z rozpaczy uciekł
zamiatacz uliczny posypał piaskiem ciemną plamę na trotuarze
jeszcze ciągle nie miem dlaczego
nieobecna tułam się w wietrze nikt nie chce mnie zauważyć
nikt jeszcze nie położył ręki na mojej głowie
a przecież mam włosy miękkie i lśniące jak letni dzień
usta stworzone do pocałunków...
III
dawno temu
moją dziecinną wiarę
zabiło okrucieństwo
mogłam napisać dramat
albo wiersz
mogłam wychować kilkoro dzieci
nauczyć je nienawiści
mogłam wejść do własnego domu
otworzyć okno
odetchnać wieczornym powietrzem
posłuchać o czym rozmawiają liście
mogłam oswoić kota tak
ze chodziłby za mną krok w krok
i może umarłby wtedy gdybym
ja umarła
dawno temu
przeżyłam to wszystko
w krótkim okamgnieniu
a teraz jestem niczym
ukołyszcie do snu sumienia
nie patrzcie w dogasający żar
Poświatowska była jedną z tych poetek, które liryzmem i jednocześnie trafnością spojrzeń, wywarła na mnie wielkie wrażenie. Dziękuję za przypomnienie.
an [Usunięty]
Wysłany: 2012-02-12, 01:24
Leszek Wlazło napisał/a:
Poświatowska była jedną z tych poetek, które liryzmem i jednocześnie trafnością spojrzeń, wywarła na mnie wielkie wrażenie. Dziękuję za przypomnienie.
Dla mnie była niegdyś kimś najważniejszym, pierwszą moją umiłowaną poetką... Wielu Jej niestety nie docenia... Właściwie więcej słyszałam na Jej temat złego niż dobrego A przecież zachwycali się Nią (nie bez powodu) i Szymborska, i Grochowiak... Może trzeba przeczytać "Opowieść dla przyjaciela" i biografię Małgorzaty Szułczyńskiej, by w pełni dostrzec/ zrozumieć Jej fenomen i upartą walkę o każdą chwilę, tę dramatyczną pogoń za życiem...
Zastanawiam się - jaką poetką byłaby, gdyby śmierć nie zabrała Jej przedwcześnie... w jakim kierunku poszłoby Jej pisanie... Cóż, mogę sobie tylko poteoretyzować...
U mnie podobnie. Poświatowska była dla mnie Kimś ważnym. Jej tragiczna historia skłaniała raczej do mrocznych wynurzeń, a jednak stworzyła wiele ciepłych, pełnych uczuć i delikatnego erotyzmu wierszy. Jej wiersze były w moim przypadku balsamem na zwariowany świat.
U mnie podobnie. Poświatowska była dla mnie Kimś ważnym. Jej tragiczna historia skłaniała raczej do mrocznych wynurzeń, a jednak stworzyła wiele ciepłych, pełnych uczuć i delikatnego erotyzmu wierszy. Jej wiersze były w moim przypadku balsamem na zwariowany świat.
Podobnie i u mnie... Pełna zgoda na Twoje słowa...
Przyznam się, że od 20 lat mam na biurku jej zdjęcie...
_________________ I będą mi grały wiatry...
M.
an [Usunięty]
Wysłany: 2012-02-12, 13:21
mironiusz napisał/a:
Przyznam się, że od 20 lat mam na biurku jej zdjęcie...
mironiuszu... tym mnie już zupełnie oczarowałeś!... Kocham Ją i uważam za ideał kobiecego piękna. Sam Grochowiak napisał o Niej:
"Nie była ładna
była na to zbyt Piękna..."
Jej wiersze czytałam przed laty bez wytchnienia... Mam do Niej słabość... I - jak sądzę - Ty także...
Jest to na pewno poezja do której się wraca, takie kobiece obrazowanie, prowadzenie tekstu jakie lubię...
Antewasin,
Cytat:
Zastanawiam się - jaką poetką byłaby, gdyby śmierć nie zabrała Jej przedwcześnie... w jakim kierunku poszłoby Jej pisanie... Cóż, mogę sobie tylko poteoretyzować..
Też często o to pytam ale może nie w przypadku Haliny Poświatowskiej, bo tak często mam wrażenie że Ci wielcy artyści kończą często za szybko życie... Zostawiają tyle zagadek, co byłoby gdyby żyli dłużej... Ale to właśnie jest ta nieprzewidywalność życia, każdy z nas może je niestety za szybko skończyć...
I może też wielu będzie się zastanawiało co by było gdyby... Może byłby z niego znany poeta/ka...
Dziękuje za ten materiał do poczytania...
_________________ świat nie istnieje...
an [Usunięty]
Wysłany: 2012-02-12, 23:49
Damiano napisał/a:
Jest to na pewno poezja do której się wraca, takie kobiece obrazowanie, prowadzenie tekstu jakie lubię...
O! i Ty, Damianie - też Ją cenisz... Jak miło
wojna światów [Usunięty]
Wysłany: 2014-07-29, 21:34
Ostatnio powróciłam do jej wierszy. Nie jest to z pewnością tak silna fascynacja, jak niegdyś. Ale wciąż jestem pod urokiem jej twórczości.
Całkiem przez przypadek znalazłam jakiś czas temu tę oto opowieść:
"Errata do biografii. Halina Poświatowska" http://vod.tvp.pl/dokumen...atowska/4285398
(Niestety przed i w trakcie pojawiają się reklamy i nie da się obejrzeć filmu, pomijając je. Ale to, jak sądzę, do przeżycia. A dokument naprawdę ciekawy!)
wojna światów [Usunięty]
Wysłany: 2014-07-29, 21:43
* * *
Halina Poświatowska to jest podobno człowiek
i podobno ma umrzeć jak wielu przed nią ludzi
Halina Poświatowska właśnie teraz się trudzi
nad własnym umieraniem
ona jeszcze nie wierzy ale już podejrzewa
i kiedy w sen zagłębia lewą rękę to w prawej
zaciska mocno gwiazdę - strzępek żywego nieba
i światłem poprzez ciemność krwawi
potem gaśnie za sobą wlokąc warkocz różowy
ciemniejący na wietrze nocy groźnej i chłodnej
Halina Poświatowska - te trochę garderoby
i te ręce - i usta co nie są już głodne
A przecież zachwycali się Nią (nie bez powodu) i Szymborska, i Grochowiak... Może trzeba przeczytać "Opowieść dla przyjaciela" i biografię Małgorzaty Szułczyńskiej, by w pełni dostrzec/ zrozumieć Jej fenomen i upartą walkę o każdą chwilę, tę dramatyczną pogoń za życiem...
