[Leszek Wlazło]

więź

miała na imię róża choć dokładnie nie pamiętał
może tak ją nazywał gdy się otwierała
szczególnie piersi stanowiły uosobienie piękna
by je uwiecznić zabiegał niejeden malarz

jednak to on wymalowywał tęsknotę na twarzy
szczególny grymas wyczekującego bólu
na spragnionych ustach naszył

został wybrany mimo że nie okazywał uczuć
brutal poniewierający godność kobiety
mógł jej wdziękami się cieszyć

uczynił ją niewolnikiem ciała
nie ubierając słów w wyszukane metafory
zaledwie w pobliżu się znalazł
głodna pragnęła z nim melodię tworzyć

chemia zacierała otoczenie
kartki z kalendarza gubiła jesień

[Mariola Kruszewska]

A ten już nie tak porywający, jak poprzedni, może dlatego, że nie tak nasycony metaforami. Koncówka bardzo optymistyczna.

[Leszek Wlazło]

To wiersz jakby z szuflady, ale szkoda mi go było unicestwić.

[amandalea]

Wiersz z gatunku tych refleksyjnych...ile razy wokół siebie widzimy taką dziwną więź między dwojgiem ludzi.

[Leszek Wlazło]

[jaga]

[Leon Gutner]

I gubi do dziś.
A Róża to piękne imię.
Wiersz też słusznie przywołany.

Z uszanowaniem L.G.

[Leszek Wlazło]

[Leszek Wlazło]

[Maryla]

Takie więzi z brutalami, niestety są i w moim otoczeniu.
To dziwne uzależnienie ofiary od sprawcy.

Pozdrawiam serdecznie

[Leszek Wlazło]