[nebbia]

Kiedy sny na poduszce tańczyły flamenco,
falbaną sukienki przeganiając niepokój,
stukanie obcasami nie było udręką.

W wyciszonej muzyce sennych kastanietów,
odgrodzony od świata przez ramion ostrokół,
edenem stawał się biały kaftan – opiekun.

Odpływałeś w cichy bezkres zapomnienia
czasu, kiedy weszłam bezbronna i naga,
piękniejąc od zachwytu twojego spojrzenia.

Wtedy podarowałeś mi szpilki, czerwone,
zbyt duże - to pierwsza twoja zniewaga -
nosiła je tamta, czy masz coś na obronę?

Dziś nie jesteśmy razem, lecz patrząc przez kratę
już nie wiem, czy widzę niewinnego człowieka.
Mój rozsądek, twój szał, jak świśniecie batem.

Sarnookie, blade kochanki obłąkanych,
wieczorami kładą ci dłonie na powiekach
przywołując sny szeptem - zaśnij ukochany.

[fiołkowa]

[Leon Gutner]

Moje formy moje klimaty .
Jestem pod wrażeniem .

Z czystą przyjemnością L.G.

[nebbia]

Leonie, wiesz, jak cenię sobie Twoje zdanie, bardzo dziękuję, fiołkowej - za trzy urocze emotikonki także

pozdrawiam
n

[Marek]

zastanawiam sie tylko, czy kastaniety potrafią byc senne...

[Fred]

[fiołek]

Pięknie

[jaga]

jak dla mnie to koszmar upojnej niespełnionej nocy
niby podświadomie tęsknisz to jednak mara jest górą
i ten kaftan co krępuje osobowość niby eden
a jednak zniewolenie z przymusu

[Zbigniew Michalski]

[Grain]

Zawsze byłem za tym wierszem, tak jak przeciw oszukańcom.

[wojna światów]

Niesamowity klimat, opowieść! Z pewnością jest to tekst, który długo zostaje w pamięci...

Niesamowity klimat, opowieść! Z pewnością jest to tekst, który długo zostaje w pamięci...