[Ewa]

tam gdzie złączono ziemię z niebem
wysłałam kiedyś wszystkie myśli
aby odnaleźć w pustce siebie
bez słów zbyt szybkich

na drogach krętych czasem trudnych
zmniejszało straty doświadczenie
zakładam dziś wygodne buty
po samą zieleń

potoki rwące dzisiaj cieszą
chociaż niejeden żal poniosły
teraz przekraczam by nie biegnąc
usłyszeć sosny

rozstaje w chwilach bezradności
gdzie romantyczność przed rozwagą
pełne tajemnic z braku opcji
już nie są karmą

tam gdzie się niebo tuli w ziemię
pustka się miewa całkiem dobrze
gdzie soki krążą po korzenie
i uśmiech w trosce

[Leon Gutner]

I cóż tu pisać po czytaniu?
Podziwiać, podziwiać niezmiennie.

Z uznaniem L.G.

[fiołkowa]

[PoparzonaKawą]

[Fred]

O podróżach, krętych drogach, poplątanych ścieżkach itp. napisano bardzo wiele.
Twoje ujęcie tematu jest oryginalne, niebanalne i podoba mi się

[elka]

Piękny wiersz. Ręce same składają się do oklasków.

Peelka wyleczona z romantyzmu, na szczęście Autorka potrafi dotrzeć do najgłębiej położonych pokładów wrażliwości. To sztuka.
Gratuluję!

[Ewa]

Leon Gutner, fiołkowa, PoparzonaKawą, Fred, elka,
Dziękuję że nadal czytacie,
a nowych czytelników zapraszam do wyszukania
"mojego pisania" na forum przy pomocy "SZUKAJ" :-)

[Witold Kiejrys]

Po tak długim czasie, jakże miło widzieć. Jakże przyjemnie zanurzyć się za Tobą w zieleń, potoki i wszystkie przedgórskie krajobrazy...i troski. Przyjemniej mi dzisiaj!


Pozdrawiam serdecznie, witekk

[Ewa]

Witold Kiejrys, dziękuję za tak miłe słowa.

[Ewa]

pozwoliłam sobie na drobną korektę wersu w II zwrotce
było
już nauczona doświadczeniem
jest
zmniejszało straty doświadczenie