[Liana]

Tyle wierszy na temat mijającego czasu pojawiło się ostatnio na portalu, że pozwolę sobie zamieścić i mój.

Ech, ten czas…

Nasz czas mija nieuchronnie,
marszczy skórę, jędrność kradnie…
Ja to kicham, ja się stroję,
bo wciąż chcę wyglądać ładnie.

Tył – liceum, przód – muzeum –
a niech mówią, pies ich trącał.
Kiedy idę, panów wielu
jeszcze za mną się ogląda.

Czarna mini, nóżki w glanach,
szminka bordo lub różowa,
znów się czuję pożądana,
niczym dama kameliowa.

Tak więc, drogie przyjaciółki,
nie czas w piasek głowy chować.
Nawet wtedy, gdy już z górki,
można szczęścia zakosztować.

[stefan4]

Gdy czasem w łysej głowie zaduma mi zagości
i gdy wyniki badań medycznych mnie ubodą,
wspominam: upływ czasu zależy od prędkości,
podlega ,,dylatacji'' (ta rzecz już nie jest tajna):
jeżeli szybko biegnę, zachować mogę młodość --
tak głosi relatywizm stworzony przez Einsteina.

Z prędkością jaką pobiec, by wcale się nie starzeć?
Postulat całkiem prosty, lecz spełnić go niełatwo,
bo twarda rzeczywistość nie słucha naszych marzeń.
Rozważam, czytam, szukam, aż mi policzki płoną...

By czas mi się zatrzymał, dogonić muszę światło,
lecz wtedy moja masa osiągnie nieskończoność.

[Liana]

I cóż ma począć nieszczęsna panna
wobec teorii pana Einsteina?

[stefan4]

[Liana]

Taka podróż skusić może.
Pod swym wierszem masz odpowiedź.

[Witold Kiejrys]

[Liana]

Odwzajemniam, Witku.