[Agnes076]

Dziecko ma domek w pokoju między szafą a ścianą:
bez drzwi i okien.
Zawsze otwarty, choć czasem trudno do niego wejść.

W szafie bałagan:
stare ubrania, torebki matki i cioci Władzi,
która zmarła kilka lat temu,
ale przychodzi. Dziecko czasem widzi,
jak zabiera torebkę.
Obserwuje cień, boi się go;
ucieka z pokoju do sypialni rodziców.

Zasypia - wynurza głowę spod grubej kołdry uszytej z myśli.
Kołdra jest ciepła, dziecko szybko się nagrzewa, poci.
Ale czasem rownie szybko marznie.
Wtedy matka wyrywa je ze snu.
Krzyczy: - Kra! Kra!

Przez pokój przelatuje stado ptaków: gołębie, kanarki, kuropatwy.
Depilują pawie.
Dziecko nie rozumie pawi.
Lubi kuropatwy. Z jedną nawet się zaprzyjaźniło.
Pewnego dnia pobiegło za nią - ptak pokazał przestrzeń:
zboża, fale ląk, polne kwiaty i bezchmurne niebo. Dziecko poczuło
smak świeżej, zimnej ziemi.

Wysoko rozległo się głośne: - Kra, Kra.
Zobaczyło kruka. Tylko
dziecko zobaczyło.

[Boguslawa]

Ale Wiersz! Aż mnie ciary przeszły... Niesamowity klimat. Osobiście bym troszkę inaczej zapisała, ale to Twój wiersz!
Pozdrawiam serdecznie - oszołomiona

[Agnes076]

Bogusławo, bardzo dziękuję.
Nad tym tekstem pracowałam dwa lata Trochę się zeszło. Cieszą Twoje słowa.

[Witold Kiejrys]

Bardzo dobry wiersz. Mocny i sugestywny; świat, którego nie znamy.


Pozdrawiam, witekk