[Marek Olszewski]

Lato przeminęło bezpowrotnie.
Bobry na Sufragańczyku
reperują nadgryzione zapory,
a grzyby pochowały kapelusze
pod spadającymi liśćmi.

To już czas długich wieczorów,
kartek do zapisania, herbaty
z jaśminem, albo bławatkiem,
kadzidełek i zapachowych świec.

A wydawałoby się, że pióro
zaginęło gdzieś w gąszczu
niewygodnych wspomnień
i trunków kolorowej maści.

Nic bardziej mylnego
- dusza nie umiera nigdy.
Nawet po śmierci pląsa się
pomiędzy punktami życia,
drzewami i kątami pustych sal.

Kasztany i orzechy popękają,
słońce położy się ku linii
odległego horyzontu,
by po trzech dniach wzejść.

Jednak to odległy czas
i zbyt krótkie mam ręce,
by móc go już dosięgnąć.

Biały puch nie okrył jeszcze
igliwia leśnego runa,
wiewiórki nie poszły spać,
a ja nie kupiłem zapasu wosku.

Póki co, nasłuchuję tylko
przez uchylone jeszcze okno
nuty spod parapetu - niech gra.
Zamienię ją w korale słów
- czarnych na bladym pergaminie.

[Felicja]

Marku, dawno Cię nie czytałam Tak, dusza nie umiera nigdy, nawet po śmierci i zdecydowanie warto nasłuchiwać. Ładny opis, nastraja pozytywnie do życia, a to bezcenne. Pozdrawiam

[Marek Olszewski]

Dzięki - również pozdrawiam

[Witold Kiejrys]

Marku, bardzo nastrojowo prowadzisz tę poetycko jesienną opowieść.
Gdyby nie ale...ostatnim wersem, budzisz niepokój.

Czekałem na Ciebie, no i mam!

Pozdrawiam, witekk

[Marek Olszewski]

[Gorgiasz]

Dla mnie znakomite, wyjątkowo nastrojowe. Kojarzy się z poematem Lawrence'a "The Ship of Death". Podobny klimat, zamyślenie, głębokie refleksje...

[Marek Olszewski]

Dziękuję za pozytywny komentarz i skojarzenie, którego bym się nie spodziewał.
Wygląda na to, że przerwa dobrze mi zrobiła

[Witold Kiejrys]

Marku, niepokój nie jest niczym złym, gdy zmusza do wielowątkowego myślenia; do pracy nad sobą.
Będąc w postaci, w której akurat jestem, z wielkim zainteresowaniem obserwuję stan ducha innych ludzi, i nie tylko. - To również dla mnie, rodzaj takiego małżeńskiego kalendarzyka.

Aktualnie jestem od pewnego czasu w stanie euforii, a wiersz twój - będąc z różnych względów mi bliski - przywołuje potrzebę zanurzenia się w medytację. Od dawna w twoich wierszach odnajduję bliskie mi i chyba wspólne progi wrażliwości. Niekiedy wystarcza mi do tego tylko jedno słowo, by pobudzić czujność. Niekiedy wydaje się, że ja tego pragnę, a czasami, że go potrzebuję.

Pozdrawiam serdecznie, witekk

[Marek Olszewski]

Bardzo mi miło, że znajdujesz pomiędzy moimi słowami coś dla siebie