[Ewa Kłobuch]

są drogi które jak dwa końce kija
nigdy się nie zejdą
trzeba by nagiąć wszystkie prawa
a jeśli drewno tego nie wytrzyma
i trzaśnie teoria o ciągłości

będziemy stali po obu stronach niczego
przerwany rdzeń nie pozwoli na odwrót
nie poczuję cię we mnie
bo nawet w snach będziemy kalecy

to może niech już lepiej zostanie jak jest
kilka sęków to przecież nie dramat
gorzej że posiwieliśmy
i kora odpada pod coraz cięższymi stopami

spokojny nurt Styksu
pozwala uciszyć kołaczące serce
choć tylu rzeczy żal
bo nie widziałam morza
i nigdy nie byłam tą pierwszą

przed wejściem do łodzi
zostawię wszystko na brzegu
ktoś pomacha
ktoś inny zamknie obola w uścisku

[Natalia]

Wiersz operuje utartymi związkami: kij, dwa końce w prologu, drewno w środku, łódź i obol w finale. Generalnie o wielkiej niemożności związania się. Jakieś prawa przeszkadzają. Jakie? Autorka nie precyzuje. Szkoda, wiersz by zyskał.
Ujmuje:
nie widziałam morza
i nigdy nie byłam tą pierwszą

Wielka bezradność w Twoim wierszu.

[alos]

Lubię takie meandrowanie między pojęciami.
Dobrze napisane, tylko ten wers "i kora odpada pod coraz cięższymi stopami"
trochę zakłóca mi czytanie, bo wprowadza nie do końca
jak dla mnie uzasadniony w wierszu obraz chodzenia po drzewie...

Pozdrawiam