[Leon Gutner]

Gdy wody rzeki wykrwawiły
coś po nas kroplą czystą lśniło
szukając w nurcie wielkiej siły
niewdzięczną nazywając
miłość

wyczekiwałem jej na brzegach
zdziwiony nurtem pewnym siebie
prądy uczyły jak dostrzegać
ale nie widzieć było
lepiej

rzeka płukała los w najlepsze
zmieniając ujścia w wodospady
myślałem ona wodą będzie
a ja utonąć nie dam
rady

bo prądy płyną jak płynęły
korytem z źródeł wprost do morza
być wodą rzeki czy też nie być
najlepiej było sobą
zostać

wiedziałem że u ujścia czeka
i nie zdołałem jej ominąć
dla niej ważniejsza była rzeka
jeszcze ważniejsze było
płynąć

[verbena]

No tak, nie wiedzieć, nie widzieć, nie rozumieć... jest łatwo, wygodnie. Do każdego z nas należy decyzja, czy chcemy poruszać się z pradem, czy pod prąd. Przynajmniej tak odebrałam treść Spodobał mi się Twój tekst Leonie i skłonił do przemyśleń

[Leon Gutner]

Dziękuję za lekturę i cenne przemyślenia Ver.

Z uszanowaniem L.G.

[Witold Kiejrys]

...płyniemy, płyniemy i na koniec wpadamy w zamysł.
Czemy tylko na koniec? - widocznie tak musiało być.
Jest!

Pozdrawiam, witekk

[Fred]

Czy tego chcemy, czy nie, ubywa nas, ubywa czasu i ubywa nam życia.

[Leon Gutner]

Z podziękowaniem obu Panom za to że dobiliście do brzegu wiersza.

Z uszanowaniem L.G.

[impresje]

[Leon Gutner]

Dziękuję impresjo.

Z uszanowaniem L.G.

[Maryla]

[Leon Gutner]

Cieszę się Mary

Ukłony L.G.